|
W stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego każda placówka – także bez umowy z NFZ – musi udzielić pomocy. Kluczem jest prawidłowa ocena, dokumentacja i późniejsze rozliczenie kosztów z funduszem. Sprawdź, jak działać zgodnie z przepisami.
Co oznacza „niezbędny zakres świadczeń”
W przypadku zagrożenia życia lub zdrowia placówka ma obowiązek podjąć działania, które stabilizują pacjenta i usuwają bezpośrednie ryzyko dla jego zdrowia. Obowiązek wynika z art. 19 uśoz i dotyczy podmiotów publicznych i prywatnych. Po ustabilizowaniu stanu chory może trafić do placówki z umową NFZ.
Obowiązki świadczeniodawcy bez umowy z NFZ
Podmiot leczniczy musi udzielić pomocy natychmiast, a jeśli to możliwe – zorganizować transport do innej jednostki. Gdy przewiezienie pacjenta jest niemożliwe, świadczenia wykonuje się na miejscu. Placówka powinna mieć wewnętrzne procedury, które regulują proces interwencji, dokumentacji i przekazania pacjenta.
Kiedy i jak uzyskać wynagrodzenie od NFZ
Za świadczenia wykonane w trybie nagłym przysługuje zwrot kosztów, obejmujący materiały, leki, pracę personelu i transport. Placówka musi złożyć wniosek w 30 dni, a NFZ rozpatruje go w ciągu 30–60 dni. Rzetelna dokumentacja decyduje o wypłacie wynagrodzenia – fundusz może przeprowadzić kontrolę.
Jak NFZ ocenia wnioski i dlaczego dokumentacja jest kluczowa
Fundusz analizuje, czy wystąpił stan nagły, czy wykonane świadczenia były w niezbędnym zakresie, a koszty – uzasadnione. Nieścisłości w dokumentach mogą opóźnić lub uniemożliwić zwrot kosztów, dlatego pełny opis interwencji i prawidłowa dokumentacja są niezbędne.
Dlaczego placówka powinna mieć standard postępowania
Wypracowane procedury – przyjęcia pacjenta, dokumentacji, przekazania do NFZ – zapewniają bezpieczeństwo organizacyjne i zmniejszają ryzyko odmowy refundacji. To także obowiązek kierownika placówki, który musi zagwarantować gotowość personelu i sprzętu.
|